29.11.09








Τελικά οι άνθρωποι με κάνουν να γελώ.
Πολύ.

Ξεκαρδιστικά!

Ειδικά όταν κάνουν αυτά, για τα οποία με κατηγορούσαν.

Α.Κ.









27.11.09










Το μόνο που είδα;

Σιωπή να σκεπάζει την πόλη,

παράλυτες λέξεις

και ήχους νεκρούς.

Γεράσαμε πια κι είν' αστείο...


































25.11.09









Κατέβασε τα στόρια. Είναι δύσκολοι οι καιροί και δεν μπορούμε αλλιώς. Άνοιξε μόνο τα παραμύθια να κρυφτούμε εκεί. 










Mαζί.



























“Για πάντα”























23.11.09












Και εγένετο 





Φ    Ω     Σ



















16.11.09




Έτσι είναι οι άνθρωποι...






























Διαφορετικοί.














15.11.09








Πεθύμησα τα χιλιάδες πλοκάμια σου. Αυτά που ρούφαγαν τη σκέψη μου, το αίμα μου, εμένα την ίδια. Που τυλίγονταν γύρω μου και με αιχμαλώτιζαν, δικιά σου. Δικιά σου μόνο. Χάρισέ μου απόψε ένα πλοκάμι να αισθανθώ ότι ανήκω πάλι κάπου. Κι ας είμαι εγώ το θύμα.

Μα δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι σ΄αυτά που εγώ σου χάρισα απλόχερα για να μπορείς εσύ να συνεχίσεις να ρουφάς, σαν τον καπνό των ατέλειωτων τσιγάρων σου. Είναι σ' αυτά που στέρησα εγώ απ' τον εαυτό μου, για να παραδοθώ στην ηδονή των πλοκαμιών σου. Όλα αυτά, που μαζί έκαναν εμένα. Την ανεπανάληπτη προσωπικότητά μου. Αυτή που κράτησες να μεγαλώνεις τον εγωισμό σου. Αυτή που έψαχνα να βρω όταν μ' ελευθέρωσες να φύγω, μα δεν υπήρχε, παρά σαν ανάμνηση.

Πεθύμησα τα χιλιάδες πλοκάμια σου. Πεθύμησα εμένα όπως ήμουν, όπως με γνώρισες έναν Χειμώνα. Πεθύμησα την αλήθεια σου και την αλήθεια μου, που κρύβω στις απόλυτες και κοφτές πια φράσεις μου. Πεθύμησα όλα τα πλοκάμια σου. Αυτά που κρύβουν μέσα τους πολλές σαν κι εμένα. Τα θύματα των πλοκαμιών σου. 

Χάρισέ μου απόψε ένα πλοκάμι. Να, τύλιξέ το γύρω απ' το λαιμό, να μοιάζει κόσμημα. Τύλιξέ το σφιχτά να κρύψει τις ουλές μου. Σφιχτά. Αποπνιχτικά. 





























Κι ας είμαι εγώ το θύμα. 






























14.11.09



Σσσσσσς! Μη φωνάζεις! Θα ξυπνήσεις το λάθος. Το πλάσμα που ζει χωρίς αξιοπρέπεια.Δεν είναι φίλος σου, εντάξει; Μάζεψε λόγια για μετά. Όταν θα βγει από το λήθαργο που το 'ριξα. Του 'δωσα σκόρδα, μην το πιάνει και το μάτι. Μην το πιάνει ανθρώπου μάτι καθόλου. Πρέπει να μείνει μέσα, βαθιά. Να κοιμάται βαθιά, μέχρι να 'ρθει η μέρα της Κρίσης.

13.11.09


Κι ο πόνος να ταρακουνά και

να κατασπαράζει όργανα,

έτοιμος να γεννηθεί

κόκκινο βαμμένο αίμα.

Τα σωθικά μου, σάπισαν

από ντροπή 

και με προδώσανε

τα δάκρυα στα μάτια.

Κουράστηκα να βαστάω την κοιλιά.

Θα 'ρθεις;


2.5.2009

N.Μ.Σ.


9.11.09

Δε φτάνει η αναπνοή. Μισή. Κι ύστερα μαύρο μόνο.
 

7.11.09


 10 χρόνια, 3.653 μέρες, 87.672 ώρες, 5.260.320 δευτερόλεπτα. 
Απίστευτο...

5.11.09


Είναι οι ώρες τέτοιες, που μοιάζει με φεγγάρι γεμάτο, η θλίψη. Κλείνεις τα μάτια, για να σώσεις όσο φως σου έχει μείνει, μη μολύνεις την ψυχή σου με το χρώμα της. Μα το πέπλο σε τυλίγει τρυφερά να κοιμηθείς. Καληνύχτα. 


3.11.09


Γόνιμες μέρες

Ακούς; Οι σάλπιγγες ηχούν.
Γόνιμες μέρες.
Μήτρες μητέρων μάτωσαν,
δώρο για σένα.
Σπόρος αθάνατης σιωπής 
φυτεύεται απόψε.
Και το αυγό παρέδωσε
θέση στην αμαρτία,
που σταυροδρόμια έχασε
και πώς να τη δαμάσεις;
Κόλπο υγρό
και κύματος αλμύρα γεύσου.
Αύριο γεννάται ο καρπός.

30.9.2009
Ν.Μ.Σ.

1.11.09


Για ό,τι δεν προλάβαμε να γίνουμε