12.7.11




Διχειλικό


Κι ύστερα όλα αλλάζουν

και δεν έχουν σημασία οι προτάσεις.

Κάθε λέξη μονάχη της στεριώνει

και με χτίζει.

Να γίνω πέτρα να υπάρξω

και το είναι να 'ναι αλλιώτικο και ξένο,

δίχως λύτρωση,

από πικρά κομμάτια αλμύρας στις άκρες των χειλιών.


M' αυτό που με τρομάζει πιο πολύ,

είναι που νύχτωσε και δεν χαράζει.


Όμως, θυμάμαι.

Τις πρώτες φράουλες τις έφαγα απ' τα χέρια σου

κι ήταν ακόμα Απρίλης.


12.7.2011

N.M.Σ.