28.9.11



No three


Υπαινιγμούς γι' ατασθαλίες λάγνες

σου κρατώ.

Κομμάτι απ' το είναι μου,

μοναδικό.

Δεμένο με κορδέλα μπλε,

της θάλασσας το χρώμα,

που αφηνιάζει τα φθινόπωρα,

από θυμό και απουσία.


Μας κυριεύει μια νωθρότητα -

ίσως μοιραία.


Άλλο εγώ δεν έμεινε,

παρά το δώρο τούτο

και πώς να στο προσφέρω;


Κι εσύ,

πώς να δεχτείς τόσο βαρύ φορτίο;


28.9.2011

N.M.Σ.

























































26.9.11




...κι έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν και δεν υπάρχει χώρος στη νέα σου ζωή για ό,τι αγάπησες παρελθοντικό. Μια καληνύχτα τελευταία απόψε στο κρεβάτι μου. Για όσα ζήσαμε μαζί. Για όσα ονειρεύτηκα με ανοιχτά και κλειστά μάτια, τα χρόνια της νεότητάς μου. Για 'σενα και για 'σενα. Για 'μενα. Για ό,τι απέκτησα κι ό,τι παρέμεινε για πάντα όνειρο. Λειψό. Αντίο...

































25.9.11


Το άλλο μου Φθινόπωρο *


Άραγε υπήρξες στ' αλήθεια

ή άνθιζαν άδικα όλα μου τα φθινόπωρα;


Τα φύλλα μου πεσμένα,

ξερά,

πορτοκαλί,

φέτος.

Και το χώμα μου ακόμη, βροχή μύρισε.


Στέγνωσε το στόμα,

απ' την δίψα του φιλιού σου

κι έρχεται βαρύς χειμώνας.


Καλέ μου,

σα να γεννήθηκαν πρόωρα οι εποχές μακρυά σου.


25.9.2011

Ν.Μ.Σ.




* Ο τίτλος, δανεισμένος από έναν μεγάλο έρωτα.





























































14.9.11


Αγχώνει


Μην κερνάς σιωπή στα πιο μεγάλα λόγια μου,

γιατί είσαι μακρυά

και το είδωλό μου στις κόρες σου δεν βλέπω.


(Το πιστόλι στον κρόταφο,

να θυμηθώ,

να ξεχάσω,

να γράψω,

να σβήσω...)


Κρέμομαι εδώ και χρονομήνες

στον παράμεσό σου.


Αιωρούμαι στο πιο γεμάτο κενό της ύπαρξής μου.


Ακούμπησέ με στη γη.

Θέλω να φυτρώσω ολόλευκο λουλούδι.


14.9.2011

Ν.Μ.Σ.








































3.9.11


Συμ-φωνία


Tο ξέρεις,

πως είσαι Εσύ σε κάθε κύτταρό μου.

Tο ένα κύτταρό μου.

Tο μοναδικό.

Tο πολύτιμο σμαράγδι των ματιών σου.


Χορεύουμε;


Ας τυλίξουμε σε λήθη τα κορμιά μας,

να εξαγνιστούν

από τα παρελθόντα και τα μέλλη μας

και σου υπόσχομαι,

όλα τα μέλη μας γιορτή θ' ακτινοβολούν.


Σσσς...

Ας μη μιλάμε.

Δεν χρειάζονται μιλιές,

γιατί τη γνώση όλου του καλού και του κακού γνωρίσαμε μαζί.


Λύτρωσέ με

κι εγώ θα βάλω το κόκκινο φουστάνι που αγαπάς.


3.9.2011

Ν.Μ.Σ.



.

.

.

.

.

.

.


Συμ-φoνία


Tο ξέρεις,

πως είσαι Εσύ σε κάθε κύτταρό μου.

Tο ένα κύτταρό μου.

Tο μοναδικό.

Το μόνο που ξέφυγε απ' τη λύσσα σου, να μ' αφανίσεις.


Χαθήκαμε;


Ας τυλίξουμε σε σάβανα τα λείψανά μας,

να εξαγνιστούν

απ' όσα ζήσαμε παρόντα

και σου υπόσχομαι,

όλα τα όντα θα θρηνούν.


Έλα,

μίλα μου.

Ξέχασα τη φωνή σου,

γιατί το στόμα σου 'ραψα και μου 'ραψες τ' αυτιά.


Σκότωσέ με

κι εγώ θα βγάλω όλο το αίμα που κάποτε αγαπούσες.


3.9.2011

Ν.Μ.Σ.