No three

Υπαινιγμούς γι' ατασθαλίες λάγνες

σου κρατώ.

Κομμάτι απ' το είναι μου,

μοναδικό.

Δεμένο με κορδέλα μπλε,

της θάλασσας το χρώμα,

που αφηνιάζει τα φθινόπωρα,

από θυμό και απουσία.

Μας κυριεύει μια νωθρότητα -

ίσως μοιραία.

Άλλο εγώ δεν έμεινε,

παρά το δώρο τούτο

και πώς να στο προσφέρω;

Κι εσύ,

πώς να δεχτείς τόσο βαρύ φορτίο;

28.9.2011

N.M.Σ.