30.11.10



Κι εγώ κι εσύ

υπολείμματα των πρωτόπλαστων, 

που κάποιος ονόμασε "ανθρώπους"












































29.11.10




Δεν θα μιλώ πια, γιατί δεν θα με νοιάζει να καλύψω τα κενά. Στο επίμονο βλέμμα σου, θα κατεβάσω τα μάτια, να μη διαβάσεις όσα δεν μιλώ και παπαρούνες θα φυτρώσουν στα μάγουλά μου, ενώ οι ρίζες τους ηδονικά θα γαργαλούν τα δύσβατα σημεία μου. Δεν θα μιλώ πια. Θα μυρίσεις τη σιωπή μου πίσω απ' τα αυτιά, στο λαιμό, τους καρπούς, ανάμεσα στο στήθος. Θα μπλέξεις τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου κι απαλά θα αγγίξεις το σκληρό μου εαυτό. Δεν θα μιλώ πια, μα θα παράγω υγρά για 'σενα, παντού στο σώμα μου, να ενωθούν με το ποτάμι σου και να κυλήσουν ορμητικά. Κι όλα τα λιβάδια του κόσμου θα γεμίσουν παπαρούνες – όπως το ονειρεύτηκα. Κι εμείς θα πνιγούμε στο κόκκινο.



















































Έτοιμη να δεχτώ κάθε κύτταρό σου

































26.11.10




Επικινδυνότητες




...κι




Αναστολές









































Να είμαι μαζί σου, 

δρόμος 

σε όλο το ταξίδι.


Να σου κρατώ παρέα στις στροφές και τις βαρετές ευθείες.


Να μην υπάρχουν διαδρομές ελευθερίας δίχως εμένα.


Να πατάς επάνω μου,

να σ' οδηγώ 

και δεμένοι σ' όλο το ταξίδι,

κοινό να έχουμε προορισμό. 


Να ανεβάζουμε ταχύτητες και μαζί να τις ρίχνουμε. 


Να λιώνεις σε κάθε πληγή που θα χαράζεις στο είναι μου.


Να με πληγώνεις

κι - ίσως - εξαιτίας μου να ξεψυχάς.


Για 'μενα.


Το δρόμο σου.
















































































23.11.10



Μόνο ο δρόμος στα ταξίδια σου θα 'θελα να 'μαι
































































19.11.10



...και πώς να σου εξηγήσω, με τι λόγια να πω, πόσο θέλω να εξερευνήσω κάθε χιλιοστό σου, να σε γευτώ, να ρουφήξω όλο το χρώμα των ματιών σου και να καταπιώ όλες τις ανάσες σου, αυτές που θα  γίνονται όλο και πιο πολλές, όλο και πιο βαριές, καθώς οι αισθήσεις μου όλες θα σε τυλίγουν; Με τι λόγια να πω την αναστάτωση που ανακατεύεται στα σωθικά μου όταν σε κοιτώ; Με τι λόγια να μιλήσω τη σιωπή σου;

























































17.11.10





Γιατί τα μάτια, μάτια μου, να σε κοιτώ μου δόθηκαν 

κι η αφή γι' αγγίγματα δειλά...




Ποτίστηκε με θλίψη ο ουρανός μου πάλι

κι οι παράδεισοι όλοι χάθηκαν 

σε λαβύρινθους Φωτιάς.

Δαιμόνια ασελγούν στο είναι μου

κι ο Μίτος σου δεν δόθηκε ποτέ για σωτηρία.


17.11.2010

Ν.Μ.Σ.








































































15.11.10



...κι έρχονται στιγμές, που η ολιγάρκεια του παρελθόντος γυρίζει μπούμερανγκ. Πάνω μου. Σαν μαύρο βέλο, που κρύβει τις χαράδρες που φιλοξενούν εσένα μόνο, σε όλες τις εκφράσεις του προσώπου.


Και στο γέλιο και στο κλάμα, εσύ. 





Πάντα εσύ.