Δεν θα μιλώ πια, γιατί δεν θα με νοιάζει να καλύψω τα κενά. Στο επίμονο βλέμμα σου, θα κατεβάσω τα μάτια, να μη διαβάσεις όσα δεν μιλώ και παπαρούνες θα φυτρώσουν στα μάγουλά μου, ενώ οι ρίζες τους ηδονικά θα γαργαλούν τα δύσβατα σημεία μου. Δεν θα μιλώ πια. Θα μυρίσεις τη σιωπή μου πίσω απ' τα αυτιά, στο λαιμό, τους καρπούς, ανάμεσα στο στήθος. Θα μπλέξεις τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου κι απαλά θα αγγίξεις το σκληρό μου εαυτό. Δεν θα μιλώ πια, μα θα παράγω υγρά για 'σενα, παντού στο σώμα μου, να ενωθούν με το ποτάμι σου και να κυλήσουν ορμητικά. Κι όλα τα λιβάδια του κόσμου θα γεμίσουν παπαρούνες – όπως το ονειρεύτηκα. Κι εμείς θα πνιγούμε στο κόκκινο.