17.12.11


Γέρο


Θάλασσες μου δείχνεις

- δεν θ' άλλαζες με τίποτα τις τρικυμίες, λες -

κι ορθώνεσαι στον άνεμο.

Γέρο,

είναι στιγμές που η τέρρα νερώνεται μ' αλμύρα

και αργείς.


Εσύ,

μια παρουσία

με ψευταυγόκομα στο στόμα μου,

τώρα που ο ήλιος με τυφλώνει.


17.12.2011

Ν.Μ.Σ.


































6.12.11


Μικρές α(να)γγελίες

Ζητείται σκύλος,
να ξεθάψει στα αναχώματα,
τους μικρούς του θησαυρούς -
τις μεγάλες μου νάρκες.

6.12.2011
Ν.Μ.Σ.




































30.11.11


Λοχεία


Έλα να σε θηλάσω.

Ξημέρωσε Δεκέμβρης γιορτινός

κι εσύ δεν άλλαξες τους δείκτες.


Νηστεύεις τ' αυτονόητα

και τρέφεσαι με το ροζ φουλάρι

της μεγάλης Τετάρτης.

Χάνεσαι στους λαβυρίνθους του “ή ποτέ”

κι μυρωδιά του “ή τώρα” γάλατος

δε φτάνει στα ρουθούνια σου.


Έλα να σε θηλάσω.

Δεν θα 'μαι λεχώνα για πάντα.


30.11.2011

N.Μ.Σ.



































19.11.11


Δια ταύτα


Δυσοίωνοι οι χρόνοι μας·

πουθενά δεν συναντιούνται στο παρόν.


Αλεξικέραυνα τα κορμιά,

γι' ακόμη μια φορά,

χωρίς περιττά ξεγυμνώματα.


Καθόλου σίγουρα,

με αιωρούμενα αν,

μας κυβερνούν

κι οι τύχοι με το μέρος μας ξανά,

αγαπημένε.


19.11.2011

Ν.Μ.Σ.































11.11.11



Τώρα πια


...δεν σου κρύβω αθωότητα στα μάτια

παρά μια βιαστική όψη,

σε δυο νομίσματα

κι αβεβαιότητα.

Θα σου γελάσω πάλι,

χάμω,

στην άμμο που μας γέννησε

κι ανάστημα θα ορθώσω

στο κύμα που μας γκρεμίζει κάθε τόσο.


Αχ αγαπημένε μου!

Θα μετρήσω ως το τρία

κι ύστερα βγες.


11.11.2011

N.M.Σ.






































19.10.11




Γαμήλιο


Στ' άσπρα σήμερα,

σε μια πρόβα νυφικού,

για ένα γάμο πένθιμο.

Στα μαλλιά λεμονανθοί,

όπως τ' ονειρεύτηκα

κι η σκιά

να καλύπτει το δισταγμό στα μάτια.


Δυο λίμνες πράσινες,

μ' αλλιώτικα πουλιά να προσπερνούν

και γη τριγύρω,

που ανθίζει ανεμώνες και ζουμπούλια.


Διάτρητη η ψυχή μου,

φως μου

και τα μάγουλα βαμμένα ροζ.


19.10.2011

Ν.Μ.Σ.






































10.10.11



Ε-Α-Λ-Ω


Γράμματα θάβω μέσα μου.

Κεφαλαία, τονισμένα, σίγμα τελικά,

κάτω απ' τη γλώσσα,

στον οισοφάγο.

Στο στομάχι

μεγαλώνουν και με κλωτσούν

κι όλο ανάβουνε φωτιές.


Λάμδα.


Ωμέγα πολλά,

σε καταλήξεις που δεν κατέληξαν ποτέ

σ' ερωτικά αλισβερίσια.


Φι,

για τις φιλίες που σαν φίδια με τσιμπούν

και Δέλτα δηλητήρια και δόσιμο που δεν.


Μπλέχτηκαν γαϊτανάκι απόψε,

να ξεχαστούν που δεν ακούω,

που δεν προφέρω,

που δεν τους έδωσα ποτέ ζωή.


10.10.2011

Ν.Μ.Σ.












































28.9.11



No three


Υπαινιγμούς γι' ατασθαλίες λάγνες

σου κρατώ.

Κομμάτι απ' το είναι μου,

μοναδικό.

Δεμένο με κορδέλα μπλε,

της θάλασσας το χρώμα,

που αφηνιάζει τα φθινόπωρα,

από θυμό και απουσία.


Μας κυριεύει μια νωθρότητα -

ίσως μοιραία.


Άλλο εγώ δεν έμεινε,

παρά το δώρο τούτο

και πώς να στο προσφέρω;


Κι εσύ,

πώς να δεχτείς τόσο βαρύ φορτίο;


28.9.2011

N.M.Σ.

























































26.9.11




...κι έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν και δεν υπάρχει χώρος στη νέα σου ζωή για ό,τι αγάπησες παρελθοντικό. Μια καληνύχτα τελευταία απόψε στο κρεβάτι μου. Για όσα ζήσαμε μαζί. Για όσα ονειρεύτηκα με ανοιχτά και κλειστά μάτια, τα χρόνια της νεότητάς μου. Για 'σενα και για 'σενα. Για 'μενα. Για ό,τι απέκτησα κι ό,τι παρέμεινε για πάντα όνειρο. Λειψό. Αντίο...

































25.9.11


Το άλλο μου Φθινόπωρο *


Άραγε υπήρξες στ' αλήθεια

ή άνθιζαν άδικα όλα μου τα φθινόπωρα;


Τα φύλλα μου πεσμένα,

ξερά,

πορτοκαλί,

φέτος.

Και το χώμα μου ακόμη, βροχή μύρισε.


Στέγνωσε το στόμα,

απ' την δίψα του φιλιού σου

κι έρχεται βαρύς χειμώνας.


Καλέ μου,

σα να γεννήθηκαν πρόωρα οι εποχές μακρυά σου.


25.9.2011

Ν.Μ.Σ.




* Ο τίτλος, δανεισμένος από έναν μεγάλο έρωτα.