7.5.11




Επίλογος


Στις όχθες του λαιμού σου ξεβράστηκε το άπνοο κορμί μου.

Αλμυρό.

Ξεθωριασμένο από αναμνήσεις και χαμόγελα.


Διάτρητες οι πέτρες που κείται.


Διάβρωση.


Οι αμαρτίες όλες μου,

προς βρώση

στα πεινασμένα σου κοράκια,

που φωλιάζουν στα άλικά σου χείλη.


Δεν υπάρχει πια πόνος.


Στην ήβη μου ταξίδευες σαν επιβήτορας,

μα τώρα...


Ποια λάθη τριγυρνούν ανάμεσα στα πόδια σου;


7.5.2011

Ν.Μ.Σ.