26.1.10


Της μιας βραδιάς


Κι έτσι γίναμε στη συνείδηση του κόσμου,

οι γυναίκες της μίας βραδιάς.

Ίσως μας πουν ερωτευμένες, εγωπαθείς ή απελπισμένες.

Μα τι να ξέρουνε κι αυτοί, καλύτερα από 'μας;

Οι μήτρες οι δικές μας δεν γεννούν μωρά,

παρά μονάχα φυλακίζουν όργανα σκληρά,

που ηδονή ζητούν βεβιασμένα.

Οι κόλποι μας γεμίζουνε με αίμα και υγρά

και το βλέμμα μας μ' ακόμα πιο πολλά.

Τι να ξέρουνε κι αυτοί καλύτερα από 'μας,

που αγοράζουμε με το κορμί την αγκαλιά τους,

που λαχταράμε την καρδιά τους να ακούσουμε,

σαν ξαπλώνουμε στο στήθος τους, για λίγο;


Κι έτσι,

γίναμε στη συνείδησή Τους,

οι γυναίκες της μίας βραδιάς.


26.1.2010

Ν.Μ.Σ.














































25.1.10



Νυχτερινά Ξεκαθαρίσματα


Μ' έκαψ' η αλήθεια σου

κι είν' η πρώτη που μοιράζεσαι μαζί μου.

Σ' ακούω να μιλάς για πάθη κι αμαρτίες

κι εγώ ένας κόκκος απ' την έρημο αυτή.

Συμβάλλω στην πραγμάτωση 

που ορκίστηκα πως δεν θα 'ρχότανε ποτέ.

Με ξεφτισμένη ηθική 

και τρύπες στα σημεία επαφής,

σαν το παλιό μου τζιν.

Οι άλλοι ευτυχισμένοι ζουν, 

μέσα στην άγνοια που έφτιαξες γι' αυτούς,

ώρες περασμένες της νυκτός.

Κι εμείς,

ξεκαθαρίζουμε ξανά,

χωρίς φινάλε.


Αποκαλύπτεις τις προθέσεις μιας χαμένης ευκαιρίας

και μ' αφήνεις με μια πρόταση.

Χωρίς αποδοχή.




Πόσους αιώνες άραγε κρατάνε οι στιγμές μας;


25.1.2010

Ν.Μ.Σ.











































24.1.10




Αναζήτηση


Τ' άδεια κουφάρια μας

οίκτο ζητούν να γεννηθούν,

να λάμψουν,

να φωτίσουν γαλαξίες

και σύμπαντα νεκρά.

Πόσες πνοές χρειάζονται,

πόσες σταγόνες μύρο

κι άφεση αμαρτιών;

Εις τους αιώνας των αιώνων

νεκροζούν

και κρύβουν τα σημάδια των θανάτων

που μισήσαμε.

Ακούς εσύ;

Οίκτο ζητούν,

γιατί η αγάπη έφυγε μακριά μας.


24.1.2010

Ν.Μ.Σ.














































22.1.10


Η γλώσσα που με δρόσιζε

τώρα μου καίει το στόμα

κι ακόμα 

πιο βαθιά στάχτες αφήνει.

Πόσο πικρή η γεύση μου!

Στέρεψε το φιλί σου 

κι εγώ που το αρνήθηκα ξανά,

τρέφομαι με λήθη

και μισόλογα, καρδιά μου.

Τρια ζευγάρια χέρια

χαϊδέψαν τα μαλλιά μου απόψε

κι αγγίξανε το πρόσωπο.

Μα η γεύση μου πικρή.

Δεν τη δανείζω πια.


22.1.2010

Ν.Μ.Σ.





































19.1.10



So close, no matter how far 
Couldn't be much more from the heart 
Forever trusting who we are 
No, nothing else matters...




Αναγνωρίζω όλες σου τις προσπάθειες κι όλες μου τις φοβίες. And nothing else matters.



















12.1.10



Για 'σένα μόνο

Είμαι το κόκκινο βαθύ, που λαχταράς.

Της Δύσης το πένθιμο στεφάνι,

φτιαγμένο από γαρύφαλλα

και μαργαρίτες μαδημένες,

που ξέχασες στ' όνειρό μου. 

Στο τίποτα κοιμάμαι

και ξυπνάω στο παντού σου.

Με χείλη αγριοκέρασο και μέλι,

για 'σένα μόνο.

Να μεταλάβεις σώμα και αίμα.




12.1.2010

N.M.Σ.


























































8.1.10




Το σύνηθες του πάθους

Περιμένεις να αλλάξουν οι καιροί,

μα είν' αθάνατες οι αμαρτίες.

Κι όλο σκορπάς τα κρίνα σου

σε σκοτεινά δρομάκια

κι έρημα καλντερίμια, φως μου.

Σε μια ανάσα πριν λυγίσουν οι φωνές

και κοπάσουν τα τραγούδια,

καρτερείς τον έρωτα και μάταια ελπίζεις.

Χορδές γεννούν άγνωστους ήχους, ξένους

και φωτιάς κραυγές σε ξεκουφαίνουν,

σα νόθες απορίες.

Πότε ξημέρωσ' Άνοιξη

και το σημάδι στο λαιμό

-το σύνηθες του πάθους-

μεγαλώνει; 



8.1.2010

N.M.Σ.