Το σύνηθες του πάθους

Περιμένεις να αλλάξουν οι καιροί,

μα είν' αθάνατες οι αμαρτίες.

Κι όλο σκορπάς τα κρίνα σου

σε σκοτεινά δρομάκια

κι έρημα καλντερίμια, φως μου.

Σε μια ανάσα πριν λυγίσουν οι φωνές

και κοπάσουν τα τραγούδια,

καρτερείς τον έρωτα και μάταια ελπίζεις.

Χορδές γεννούν άγνωστους ήχους, ξένους

και φωτιάς κραυγές σε ξεκουφαίνουν,

σα νόθες απορίες.

Πότε ξημέρωσ' Άνοιξη

και το σημάδι στο λαιμό

-το σύνηθες του πάθους-

μεγαλώνει; 

8.1.2010

N.M.Σ.