Αγγίγματα

Δαιδαλώδεις οι παρυφές των δαχτύλων.

Κατευθύνουν μελτέμια, 

μα λυπούνται για τις στάχτες που χιονίζει ο ουρανός.

Μια νύχτα   

δεσμεύσαν άπνοο κουφάρι 

και βέρα του φορέσανε στ' αριστερό,

ν' αναπληρώσουν τάχα το λειψό πλευρό.

Μεσόκοποι αστερισμοί το θάψαν

και σταυρωμένοι απόηχοι ακόμα το πενθούν.

28.9.2010

N.M.Σ.

Ανάμεσα στα δάχτυλα κρύβω το πρόσωπό μου,

να το χαϊδεύεις όταν το χέρι μου κρατάς.

Μη με κοιτάς.

Ποτέ δεν μπόρεσα να σου κρυφτώ

κι οι τελευταίες μέρες με σκοτώνουν.

27.9.2010

N.M.Σ.

Με ξεκούφαναν τα δάκρυά σου.

Είμαι εδώ. 

Είμαι εκεί.

Γύρω σου.

Μέσα σου.

Μικρές Απουσίες

Τα βροχερά απογεύματα του Σεπτεμβρίου,

στ' αριστερά του λαιμού,

εκεί που έρωτες αναστημένους φώλιαζε η ανάσα σου,

ανεμοστρόβιλοι ξυπνούν και με ταράζουν.

Μικρές απουσίες οι δαγκωματιές.

Τόσα σημάδια καμωμένα από θάνατο τριγύρω

κι εγώ σ' ένα ρετρό τοπίο,

να καμώνομαι πως σε γεννώ ξανά.

Έχεις ακόμα τρεις μέρες ν' ανατείλεις.

Μη λησμονήσεις τις ανοιχτές κουρτίνες 

κι εγώ ορκίζομαι,

πως θα θυμάμαι όλα τα λάθη σου.

13.9.2010

Ν.Μ.Σ.