Πόσες φορές ακόμα; Η καρδιά μου ξεπηδά όλο χαρά, από το στήθος. Κι ύστερα θυμώνω, βρίζω, ΣΕ βρίζω, γιατί έμαθα να μη χαρίζομαι πια σ' ανθρώπους. Θυμάσαι που σου το 'πα; Κι εσύ μεταμορφώνεσαι ξανά, σε μια τεράστια φασολιά και με παγιδεύεις. Τυλίγεσαι επάνω μου. Με πνίγεις. Με ακινητοποιείς. Κι ασελγείς ξανά και ξανά στην ψυχή μου, ενώ ψιθυρίζεις κοντά στ' αυτί, ακαθόριστες προτάσεις, ερωτικά καλέσματα και παρενοχλήσεις σεξουαλικές. Κι όταν τελειώνεις, κουλουριάζεσαι. Γίνεσαι μια τόση δα πράσινη κλωστή κι ομολογείς. "Εγώ φταίω." 

Δεν έχω αποθέματα συγχώρεσης. "Λυπάμαι". Κι έτσι γλείφω την άκρη σου και μ' επιδέξιες κινήσεις, σε περνάω απ' την τρύπα, σφίγγω τα δόντια και ράβω το στόμα μου για πάντα...Ή για λίγο ακόμα.