Δυο μέρες μόνο

Μπορεί η θέα να βελάζει στην ερημιά του κορμιού σου,

γυμνέ περπατητή των ανέραστων οδών.

Μπορεί να άγγιξες σταλακτίτες στα πρώιμά σου.

Μπορεί να στερείσαι,

να βουτάς στην άμμο της σιωπής σου.

Λυσσομανάει ο αέρας απ' τα πνευμόνια σου,

κηλίδες έβαψαν το βλέμμα σου μωβ

και στη Χαλιμά ο προορισμός σου.

Κι ο δικός μου·

ο δικός μου πετάει στους αιθέρες,

πάνω από θάλασσες και τη χιονισμένη ψυχοκορφή σου.

Σ' αγγίζω.

Σε νιώθω.

Σε υπάρχω για μόνο δυο μέρες.

17.4.2011

Ν.Μ.Σ.