μου μιλούσες μα δεν άκουγα. δεν εκπαιδεύτηκα στα μπάσα ούτε κι ήθελα ποτέ μου να τ' ακούσω κι έμεινα σκιά μονάχη μου στο δρόμο να περιμένω την ανάσα σου στο αυτί μου βαριά σαν τα τσιγάρα που με μανία γευόσουν ως τα ξημερώματα. στέρεψε η αγκάλη σου κι εγώ κουλουριασμένη στα σεντόνια σου τον μπλε τοίχο μαύρο να κοιτάζω και ν' αναπολώ το πρώτο μας ταξίδι στο βράχο με τις ψιχάλες και τις μαργαρίτες στ' αυτιά. δεν θα ξεχάσω. δεν θα θυμάμαι. δεν θα πονώ. δεν θα αισθάνομαι ξανά αγάπη.