6.4.10


Άνοιξη κι οι πεταλούδες ήρθαν πάλι, να χορέψουν ανεβοκατεβαίνοντας στο στομάχι, το διάφραγμα, την καρδιά και πάλι πίσω. Όλα τα πρόσωπα σου τα 'δειξα. Θυμάμαι, γελάω κι απορώ με τον εαυτό μου και μ' εσένα. Πού ήμασταν; Πού είμαστε; 

Μετράω στα δάχτυλα τους αιώνες που περάσαμε μαζί κι αυτούς που περάσαμε χώρια και μπερδεύομαι. Δεν φτάνουν δυο χέρια να μετρήσω, δυο χέρια να σ' αγκαλιάσω, μια ζωή να τη ζήσω μαζί σου. 

Θυμάσαι; “Εμείς δεν τελειώνουμε ποτέ”.