Kάθε άγγιγμά σου, λόγχη στο κορμί μου

κι η λαχτάρα σου όξος και χολή.

Πώς το θαύμα θα βιώσω και την προδοσία,

αν κρατώ τα μάτια μου κλειστά;

Mια αγκαλιά αστέρια χάρισα στον ουρανό

κι εσύ τα κοινώνησες σώμα κι αίμα ξεκοιλιασμένων ελπίδων.

Kόκκινα μπαλόνια παντού

κι ο άνεμος σαν ρόγχος ετοιμάζεται να σπείρει άλλο ένα τέλος.

-Γιατί δεν κλείνεις τα μάτια;

Ό,τι απέμεινε από 'μενα, το ράγισες απόψε.

Να 'σαι καλά...

Θυσία μου

Δηλητήριο πικρό η μεστή αντιλογία

κι η πτέρνα μου παραδομένη στην αφή σου ·

σημείο άλλο δεν ξέφυγε του Έρωτα.

Κορμί διάτρητο προσφέρω για θυσία

και με τους δισταγμούς μου πότισα

του τόπου τ' αλμυρίκια.

Θησέα μου,

μαύρες σημαίες κυματίζουν στο μυαλό μου 

κι η μόνη λύση

για τ' ανυπόστατα μαντάτα,

ένα σάλτο απ' το μπαλκόνι σου, με θέα το Αιγαίο.

10.7.2010

Ν.Μ.Σ.

Τελικά

Να γδάρω, 

να γδάρω τη σιωπή προσεύχομαι

κι όλο αφήνω νύχια

και φυτεύω λέξεις κίτρινες στα μάτια.

Μου είπαν πως αντίλαλοι μεσολαβούν στις αναμνήσεις

και πως οι ανασφάλειες βαφτίζουνε τ' αστέρια στην αλμύρα.

Και τελικά, 

μόνο τα καλοκαίρια σου θυμάμαι.

5.7.2010

Ν.Μ.Σ.