Η πιο δύσκολη ώρα, είναι όταν φεύγεις απ' αυτόν. Κάνεις δυο βήματα τυλιγμένη στο παλτό σου και συλλογίζεσαι μετρώντας, πότε τα πλακάκια του πεζοδρομίου και πότε τ' αστέρια.

Δε σ΄αρέσει να σε φέρνει σπίτι.

Θέλεις να χάνεσαι στον κόσμο, μέσα στον ήχο του τακουνιού σου, που άλλοτε ταχαίνει το βήμα κι άλλοτε κοντοστέκεται, για ν' απολαύσεις μια βαθιά εισπνοή απολύτου ελευθερίας.

Κι αυτή, ειν΄η ώρα που αισθάνεσαι πιο άδεια και πιο γεμάτη από ποτέ.