27.1.11




μου μιλούσες μα δεν άκουγα. δεν εκπαιδεύτηκα στα μπάσα ούτε κι ήθελα ποτέ μου να τ' ακούσω κι έμεινα σκιά μονάχη μου στο δρόμο να περιμένω την ανάσα σου στο αυτί μου βαριά σαν τα τσιγάρα που με μανία γευόσουν ως τα ξημερώματα. στέρεψε η αγκάλη σου κι εγώ κουλουριασμένη στα σεντόνια σου τον μπλε τοίχο μαύρο να κοιτάζω και ν' αναπολώ το πρώτο μας ταξίδι στο βράχο με τις ψιχάλες και τις μαργαρίτες στ' αυτιά. δεν θα ξεχάσω. δεν θα θυμάμαι. δεν θα πονώ. δεν θα αισθάνομαι ξανά αγάπη.



















































20.1.11



Μυστικό


Υπάρχω,

για να ζω αδιαλείπτως

μέσα σε λίμνες,

σ' ουρανούς χρωματιστούς

και πεύκα.

Να ονειρεύομαι τα στάχυα το φθινόπωρο

και τα κεράσια που με έβαψαν ντροπή.


Ψέμα.


Δεν σφαγιάζονται τα πάθη μ' ευκολία

κι η πλάση όλη δυσπνοεί

εμπρός στην ωρυγή ηρωικών θανάτων.


19.1.2011

Ν.Μ.Σ.


















































13.1.11


Δεν θυμάμαι τι φορούσες. Θυμάμαι να παίζω με το μανίκι της ζακέτας μου -από αμηχανία- να σε κοιτώ με τα πιο σκούρα μάτια μου κι η φράντζα μου να προσπαθεί να κρύψει τα αισθήματα. “Δεν ξέρω τι είναι ο έρωτας”, μου είπες κι εγώ μες το λευκό κρασί μου, να οραματίζομαι τα μακριά σου δάχτυλα στο σώμα μου. 

Κι όταν φύγαμε, θυμάμαι στη γωνία να ζητιανεύεις το φιλί μου κι εγώ ν' αρνούμαι να μπλεχτώ στα δίχτυα σου ξανά κι ύστερα, με το πιο λάγνο βλέμμα σου, να με υποτάσσεις, να μ' αρπάζεις απ' τη μέση, να με κολλάς στον τοίχο πίσω μου κι όλου του κόσμου τα παραμύθια να μου διηγείται η γλώσσα σου. (κάπως έτσι πέφτουν τα ώριμα φρούτα). Κι ύστερα να φεύγω, χωρίς να κοιτάζω πίσω, όπως πάντα κάνω.


Γι' αυτό με διάλεξες, το ξέρω. Κι εγώ σε διάλεξα γιατί αγαπάς, χωρίς να ερωτεύεσαι.


Θυμάμαι τους μήνες μετά, την επόμενη συνάντηση, τα μάτια με απορία για τις προθέσεις και τα σταυρωτά φιλιά στα μάγουλα. Κι ύστερα θυμάμαι να σε παγιδεύω στους μεγάλους κρίκους των αυτιών, να με λες “μωρό μου”, να φυτεύεις σαπουνάδα στα σημεία µου κι εγώ ηδονικά να μπήγω τα μεγάλα νύχια μου στο δέρμα σου.

Κι όταν φύγαμε, θυμάμαι στο αυτοκίνητο να με χαϊδεύεις και ξανά να ζητιανεύεις το φιλί κι εγώ το κεφάλι να γυρίζω και να ζητάω να κατέβεις.


Γι' αυτό με διάλεξες, το ξέρω. Κι εγώ σε διάλεξα γιατί μεταμορφώνεσαι σε φίλο, σ' εραστή κι ύστερα σε μια κουκίδα που δεν θυμάμαι αν υπήρξε καν στο χάρτη μου.
























































10.1.11


Επιστροφή


Σταγόνα-σταγόνα τους στεναγμούς μου χύνω 

και δεν αφήνω τα καράβια σου να φύγουν.

Αγαπημένε,

ποτέ μου δεν συγχώρεσα τις Κυριακές της επιστροφής σου

και δεν μίσησα τίποτα πιο πολύ από την απουσία.


Ο έρωτας γαλάζιος πάλι ντύθηκε.


Αδιάβατες οι πύλες του για 'μενα,

με το εγώ μου ατιμασμένο,

ανταριασμένο, 

σαν τη θάλασσα που μας χωρίζει,

τον τάφο των ξεσκονισμένων δισταγμών μου,

αγαπημένε.


10.1.2011

Ν.Μ.Σ.





























































9.1.11


Παντρέματα


Περισσεύματα ανεξήγητων λέξεων

συνθέσεις μυστικές 

χορεύουνε τα σύμφωνα

ίπτανται οι κραυγές

κι ανάμεσα στα σκέλια

μεθυστικοί μακρόσυρτοι οργασμοί.

Λευκά χαρίσματα 

στερημένες αμαρτίες κόκκινες

ξεχύνεται το μαύρο απ' τις κόρες στα σεντόνια.


Ένωση μαγική

η παλέτα του αδύνατου.


9.1.2011 

Ν.Μ.Σ.




































































8.1.11


Δεν υπάρχουν καταφύγια πια.
Μόνο σκληρές δονήσεις μεταξύ δυο ξένων
κι ένα χάδι στο μάγουλο γι' αντίο...
























2.1.11


Αδυναμίες


Δυνάμωσε το όχι σου

να σε ακούσω.


Μπλέχτηκα σε δίχτυα ανάρμοστα.


Να ξεδιψάσω με ήχους προσμένω

κι επιμένω να κρατάω στα κρυφά το χρώμα σου

και σ' ονειρώξεις

τον κόσμο αυτό να βάφω  κ ό κ κ ι ν ο.

Αδυναμία να πιστέψω.

Αδυναμία.


Ν' ασπαστώ μια τρίχα απ' το στήθος σου

λαχτάρησα

και να γεμίσω θύελλες τον ομφαλό σου.


Αγάπη μου,

σε ποιο τασάκι την αγάπη μου να σβήσω;


2.1.2011

Ν.Μ.Σ.






















































































1.1.11



Τι το καινούριο έχουν οι μέρες μας;
Διάολε!
Όλα συνέχεια μυρίζουν και σαπίλα ...